การพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของหนานมดแดง อำเภอป่าพะยอม จังหวัดพัทลุง

Abstract

การวิจัยเรื่องการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของหนานมดแดง อำเภอป่าพะยอม จังหวัดพัทลุง มีวัตถุประสงค์เพื่อ (1) ศึกษาสภาพปัจจุบันของสถานที่ท่องเที่ยวหนานมดแดง อำเภอป่าพะยอม จังหวัดพัทลุง (2) วิเคราะห์ศักยภาพของสถานที่ท่องเที่ยวหนานมดแดง อำเภอป่าพะยอม จังหวัดพัทลุง (3) ศึกษาการมีส่วนร่วมของผู้มีส่วนได้ส่วนเสียในพื้นที่ท่องเที่ยวหนานมดแดง อำเภอป่าพะยอม จังหวัดพัทลุง และ (4) เสนอแนะแนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนให้แก่สถานที่ท่องเที่ยวหนานมดแดง อำเภอป่าพะยอม จังหวัดพัทลุง งานวิจัยนี้ใช้วิธีวิจัยเชิงคุณภาพ โดยมีกลุ่มผู้ให้ข้อมูล คือ ผู้มีส่วนได้ส่วนเสียในพื้นที่หนานมดแดง รวม 67 คน ได้แก่ ผู้นำชุมชน ประชาชนในพื้นที่ นักท่องเที่ยว เจ้าหน้าที่หน่วยงานภาครัฐที่เกี่ยวข้อง และผู้ประกอบการในพื้นที่ การวิเคราะห์ข้อมูลใช้การสรุปประเด็นการสัมภาษณ์และมีการอภิปรายผลโดยการวิเคราะห์เนื้อหา ผลการศึกษาพบว่า แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของหนาน-มดแดง คือ ต้องมีการจำกัดปริมาณการเข้ามาของนักท่องเที่ยวเพื่อไม่ให้พื้นที่ดูแออัดจนเกินไป เป็นการช่วยลดอุบัติเหตุทางรถยนต์ การแก้ปัญหาห้องพักและที่จอดรถไม่เพียงพอ และควรมีกิจกรรมท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์อื่น ๆ เพิ่มเติม เช่น ตลาดนัดย้อนยุค เกษตรแนวใหม่ เพื่อส่งเสริมกิจกรรม ล่องแก่งที่เป็นกิจกรรมหลักในพื้นที่ ถึงแม้ผู้มีส่วนได้ส่วนเสียในพื้นที่ช่วยกันอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม ของหนานมดแดงอย่างเต็มที่ แต่บุคลากรในท้องถิ่นส่วนใหญ่ยังขาดความรู้เรื่องการท่องเที่ยว อย่างยั่งยืน หน่วยงานทั้งภาครัฐและเอกชนควรจัดสรรบุคลากรเข้ามาให้ความรู้ เปิดโอกาสให้ชุมชนในท้องถิ่นเข้ามามีส่วนร่วมในการบริหารและการจัดการพื้นที่ท่องเที่ยว เพื่อให้ทุกฝ่ายได้ประโยชน์อย่างเท่าเทียมกัน สร้างจิตสำนึกในการหวงแหนแหล่งท่องเที่ยวพร้อมทั้งร่วมกันพัฒนาหนานมดแดงไปสู่แหล่งท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนต่อไป

The research on “Sustainable tourism development of Nhanmoddang Rafting, Phatthalung” was aimed to (1) study the current condition of Nhanmoddang; (2) analyze the potential for tourism development in Nhanmoddang area; (3) study the participation level of stakeholders in Nhanmoddang area and (4) suggest guidelines for sustainable tourism development of Nhanmoddang, Phatthalung. This study employed qualitative method. Informants for interviews were community leaders, local people, tourists, staff members of government sectors and private tourism-related entrepreneurs. Data were analyzed using content analysis approach. The results showed that to sustain tourism development at Nhanmoddang, the number of incoming tourists to the area should be limited. This would prevent the area from becoming too crowded and help reduce the number of car accidents. Number of guest rooms and parking space should be increased. More sustainable-tourism activities such as retro market, new-concept agro-tourism should be introduced to help promote rafting, the main product of Nhanmoddang. Despite the strong collaboration among all stakeholders in preserving the environment of Nhanmoddang, local government officers still lack knowledge about sustainable tourism development. Therefore, both government and private sectors are advised to educate local people about sustainable tourism concepts and coax the local community to participate in tourism management, so tourism can be beneficial to all parties. Local people should be aware that tourism is one of their assets and they should therefore help sustain it.